بررسی اثرات کاربری زمین و توسعه شهری بر حمل و نقل سریع همگانی

سامانه های حمل و نقل سریع همگانی به عنوان یکی از روش های جا به جایی سریع و انبوه مسافر به مجموعه ای از وسایل حمل و نقل در کریدورهای ویژه اطلاق می گردد که مسافران را از مبادی مشخص به مقاصد معینی در حداقل زمان و با امنیت کافی جا به جا می نماید و غالباً ازفن آوری های  سطح بالا و عموماً از ریل استفاده می کند. نقش و اثراین سامانه ها در شهرسازی و جهت دهی به توسعه سکونتگاه ها به این دلیل با اهمیت است که این سامانه ها غالباً محدودیت های سایر روش های جا به جایی مسافر را نداشته و فاصله زمانی مکان های اصلی شهر همچون مراکز تجاری یا اداری مرکزی را با نواحی مسکونی عمده به حداقل می رسانند و این عامل تاثیرات متقابلی را بر تقاضای حمل و نقل از یک سو و جهت دهی به توسعه شهری از سوی دیگر می گذارد. تاثیرات کاربری زمین بر افزایش تقاضای حمل و نقل به عنوان هدف این مطالعه در پی یافتن اصول پایداری در طراحی شهری است. در این مقاله که به عنوان بخشی از تحقیقی تحت عنوان بررسی اثرات متقابل حمل و نقل سریع همگانی بر ساختار کالبدی شهرانجام گرفته است، صرفاً به بررسی اثرات کاربری های مختلف و نقش طراحی شهری در کاهش یا افزایش تقاضای حمل و نقل پرداخته شده و سه عامل مهم و تاثیر گذار بر تقاضای حمل و نقل، شامل سازمان فضایی، منطقه بندی تراکمی و طراحی شهری و اثرات آن بر تقاضای حمل و نقل مورد بررسی قرارگرفته است.